برای بررسی اهميت
برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه، تاثير آن برروی کيفيت زندگی افراد
معلول جسمی - حرکتی (15-65) سال در شهرستان خمينی شهر مورد بررسی
قرارگرفت. روش بررسی در اين پژوهش ، توصيفی - تحليلی از نوع مقطعی
بود و نمونه گيری بصورت تصادفی ساده می باشد. جامعه مورد بررسی
شامل 120 نفر معلول جسمی - حرکتی بود که 70 نفر ازآنها تحت پوشش
برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه بودند و 50 نفرتحت پوشش برنامه
نبودند.
نتايج حاصل از اين
پژوهش حاکی از اين است که برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه ، بجز
شاخص سلامت و آسايش روانی بر بقيه ابعاد کيفيت زندگی تاثيری
معنادارداشته است. مقايسه تاثير برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه
برکيفيت زندگش مردان و زنان نشان داد که تاثير اين برنامه فقط در
خصوص فعاليتهای روزمره زندگی معناداربوده است ، بعبارت ديگر تاثير
برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه باعث افزايش فعاليتهای روزمره زندگی
بيشتر زنان گرديده است و در بقيه موارد تاثير يکسانی برزنان و
مردان داشته است. مقايسه تاثير برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه بر
معلولين جسمی - حرکتی در گروههای مختلف سنی نيز نشان داد که فقط در
خصوص سلامت و آسايش روانی تفاوت معنادار بوده است. مقايسه تاثير
برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه بر معلولين جسمی - حرکتی با توجه به
سطح تحصيلات آنها نشان داد که سطح تحصيلات تاثير معنادار برافزايش
يا کاهش کيفيت زندگی نداشته است. اين بررسی دلالت بر اين دارد که
علاوه بر ضرورت اجرای برنامه توانبخشی مبتنی برجامعه درسطوح گسترده
تری از جامعه ، بايستی به لزوم توانبخشی حرفه ای و روانی افراد
معلول نيز توجه خاص مبذول داشت. از آنجائيکه اين پژوهش يک مطالع
مقطعی است قابل تعميم به ساير گروههای تشخيصی و موقعيت های
توانبخشی نيست.