دوازدهمين
دوره مسابقات پاراليمپيک در شهر آتن برگزار و به پايان رسيد و
کاروان کشورمان که با حضور 91 ورزشکار درمسابقات شرکت کرده بود با
کسب 7 مدال طلا ، 3 نقره و 13برنز مقام بيست و سوم را بدست آورد.
با عنايت به اينکه توفيق داشتم تا از نزديک شاهد گوشه اي از رقابت
ها و فضاي کلي پاراليمپيک آتن باشم ، در اين مختصر نکاتي را بيان
خواهم کرد با اين اميد که بتواند از برخي قضاوتهاي احساسي و
شتابزده در اين زمينه جلوگيري کند. معتقدم عليرغم اينکه ممکن است
برخي از گفته ها ومطالب عنوان شده در جرايد ورسانه به شکل صوري
درست هم باشند ليکن چنانجه نگاهي جامع وهمه جانبه به موضوع انداخته
نشود ، تنها به سمت قضاوتهاي ناعادلانه کشيده خواهيم شد.
بررسي ها نشان مي
دهد که بعد از پاراليمپيک سيدني ، توجه کشورها به موضوع ورزش
معلولان بسيار جدي تر شده است. گزارش هاي سرپرستان تيمهاي اعزامي
به مسابقات مختلف و مباحثي که در طول چهارسال گذشته در جلسات کميته
ملي پاراليمپيک انجام مي گرفت ، حاکي از پيشرفت قابل ملاحظه اين
ورزشها در کشورهاي مختلف بود. دقت در رکوردهاي ثبت شده در مسابقات
آتن نمايانگر آن است که رکوردي از مسابفات پاراليمپيک سيدني دست
نخورده باقي نماند و از سوي ديگر اختلاف رکوردهاي جديد با آنها
بسيار زياد است. بنابراين بايد اذعان نمود که سطح مسابقات آتن
بسيار فراتر از بازيهاي سيدني بود و در برخي مسابقات دووميداني
رکوردهاي ثبت شده توسط ورزشکاران با رکوردهاي ملي ورزشکاران عادي
ايران يا نزديک بود ويا بهتر از آن ها بود. بنابراين ميدان آتن
هرگز، ميداني ساده و سهل آنطور که برخي مي انديشند ، نبود.
به
نوعي بايد پذيرفت که نسبت با پاراليمپيک سيدني از نظر جايگاه در
جدول رقابت ها نزول داشته ايم . در برخي رشته ها که بسيار اميدوار
بوديم متاسفانه نتايج مطلوبي کسب نکرديم از جمله تير اندازي و
فونبال . بطور مشخص در برخي موارد ورزشکاران ازروحيه مناسبي
برخوردار نبودند و افت روحي مشاهده مي شد . مربيان در بعضي از
موارد اشتباهاتي جبران ناپذير مرتکب شدند که در روحيه و نتايج
ورزشکاران اثرات نامطلوبي برجاي گذاشت و... اما بايد دقت نمود که
تيم واليبال نشسته عليرغم آنکه 80 درصد بازيکنان اصلي خود را کنار
گذاشته بود و دست به جوانگرايي وسيعي زده بود بازيهاي بسيار قابل
قبولي ارائه کرد – هرچند ديدار نهايي را ناعادلانه واگذار کرد-
صاحب تيم بسکتبال جواني شديم که درصورتيکه چند
ميدان بين المللي را تجربه کرده بود ، خيلي بهتر از اينها مي
توانست ظاهر شود. در دوميداني جواناني حضوريافتند که نشان دادند در
آينده مي توانند بسيار بهتر از اينها ظاهر شوند و انتظار رکوردهاي
خوبي از آنها داشته باشيم و در وزنه برداري نيز همينطور....
آنها که از نزديک با
قهرمانان معلول و جانباز آشنا هستند مي دانند که همين ورزشکاران
براي انجام تمرين و مسابقه با چه مشکلاتي روبرو هستند ، چگونه و با
چه وسيله نقليه اي بايد خود را از منزل به محل تمرين يا مسابقه
برسانند ، در کدام سالن بايد ورزش کنند ، با کدام مربيان بايد کار
کنند ، وضعيت اشتغال آنان چگونه است ، وضعيت معيشتي آنها چگونه
است ، بواسطه ورزش در زمينه شغل خود با چه مشکلاتي مواجهند ....
از سوي ديگربسياري از افراد از مشکلات و دشواريهاي فدراسيون
ورزشهاي جانبازان و معلولين براي ادامه فعاليت مسلما" آگاهي
ندارند و همينطور ازوضعيت اعتبارات کميته ملي پاراليمپيک وبدهي
هايي که هر ساله روي هم انباشته مي شد تا بتواند حداقل ها رابراي
ورزشکاران فراهم کند ، نگاه نابرابر به ورزش براي افراد عادي و
ورزش براي معلولان که در بسياري از مواضع مسئولان قابل مشاهده است
و... موارد فراوان ديگري که مي توان در اين زمينه فهرست نمود .
هرچند ممکن است اين را به فهرست کاملي تبديل نمود ليکن معتقدم براي
شناخت اين دلايل لازم است تا يک تحقيق علمب از نوع کيفي انجام
پذيرد.
بنابراين چنانچه
بخواهيم در پاراليمپيک 2008 پکن حضوري قدرتمند داشته باشيم ، بايد
نگاهمان را به ورزش معلولان و جانبازان ، حرفه اي تر کنيم .
قهرمانان جوان امروز نبايد به فراموشي سپرده شوند و در هنگام
مسابقات بعدي و يا چند ماه قبل از آن به سراغشان رويم . بايد
مشکلات معيشتي اين ورزشکاران حل شود و دغذغه نان ، مسکن ، شغل ،
آموزش و...ازآنان گرفته شود . بايد نگاهي برابرو مساوي با ساير
ورزشکاران عادي به آنها داشته باشيم . چه کسي است که از تفاوتهايي
که بين ورزشکاران عادي و معلول قائل مي شوند – عليرغم آنکه بيشترين
افتخارات ورزشي کشور بعد از انقلاب اسلامي را جانبازان و معلولان
کسب کرده اند - خرسند باشد ، اما بپذيريم که تفاوت زيادي است بين
رقم يکصد ميليون توماني جايزه مدال طلا براي المپيک و تنها 15
ميليون تومان براي مدال طلا در پاراليمپيک . وزرشکاران معلول
نيازمند تجهيزات و امکانان مناسب براي ورزش خود هستند و نبايد در
آتن به تيم بسکتبال صندلي چزخدار مناسب برسانيم و به تيم
تيراندازي... ورزش خانمهاي معلول نيازمند توجهي دوچندان است و کسب
يک مدال برنر از آنان قابل قبول نيست ... پس از امروز بايد به فکر
پاراليمپيک 2008 پکن باشيم و جوانان مستعد را شناسايي کنيم .
سازمان آموزش و پرورش استثنايي و نيز سازمان بهزيستي بايد بيش از
گذشته در زمينه تربيت بدني و ورزش معلولان سرمايه گذاري کنند. اگر
نگاهي مبتني برتوسعه ورزش در بين معلولان و جانبازان داشته باشيم
مطمئن خواهيم بود که در 4 سال آتي با هزاران نيروي مستعد و دررده
هاي قابل قبول مواجه خواهيم بود ولي اگر تنها به چند قهرمان بسنده
کنيم در پکن نتايجي نااميدکننده تر از آتن خواهيم گرفت. به هوش
باشم که بزودي شاهد روز اعزام ورزشکاران به پاراليمپيک 2008 پکن
خواهيم بود....
