به چند دليل احساس كردن لازم است تا پيرامون “
مناسب سازي محيط شهري براي معلولان “
اين يادداشت را بنويسم
اول: در سومين سال برنامه سوم توسعه اجتماعي اقتصادي هستيم و بند ج ماده
193 آن را يادآوري مي كنم كه ضرورت اين چنين كاري را در شهرها تصويب كرده
و آئين نامه اجرائي آن دو سال است كه به تصويب هيأت وزيران رسيده است و
متأسفانه دست نخورده باقي مانده است . به نظر مي رسد براي جائي غير از
ايران و براي سازمان ها و وزارتخانه هاي ديگري غير از كشورمان تصويب شده
است!!!
دوم: شهرداري شهر تهران و به دنبال آن شهردار تهران تغيير كرده اند و
حضور چهره آشنايي چون آقاي محمود خسروي وفا در شورا، نويدي است تا با
توجه به درد آشنايي و نگرش مثبتي كه در ايشان نسبت به مسائل معلولين و
جانبازان سراغ دارم، فرصت حاضر را، بسيار مطلوب بدانم كه طرح مسئله در
موجبات پيگيري و به نتيجه رساندن موضوع را حداقل در شهر تهران باعث
گردد.
سوم: خبرهاي ناگواري هم از وضعيت عدم سرويس دهي خدمات حمل و نقل عمومي
شهري براي معلولان و نيز وضعيت نامناسب بسياري از معابر مورد استفاده
آنها وجود دارد كه لزوم بيان آنها و تذكر به مسئولين امور براي رفع آنها
را ضروري مي سازد.
سابقه طرح موضوع مناسب سازي محيط شهري براي معلولان در ايران به سال
62 باز مي گردد كه در سميناري اين درخواست مطرح شد تا در بازسازي مناطق
جنگزده اين شرايط رعايت شود. بدنبال آن مصوبات شورايعالي شهرسازي و
معماري در اين زمينه با دستور رياست محترم جمهوري وقت به استانداريها
ابلاغ گرديد و آخرين آن هم، قانون برنامه سوم، ماده 193 و آئين نامه
اجرائي آن است. فعاليت ها و تلاش هاي متعددي از سوي سازمان بهزيستي كشور
و نيز بنياد امور جانبازان براي پيگيري امر واقع شده است و هر چند مواردي
از مناسب سازي ها مشاهده مي شود ليكن به هيچ عنوان موضوع به صورت يك
ضرورت در طرحهاي شهرسازي و معماري لحاظ نشده است . هنوز هم در شهرداري
پايان كار ساختمانهايي صادر مي شود كه نه تنها اين ضوابط را رعايت نكرده
اند، بلكه در محيط پياده روها نيز موانع متعددي را ايجاد كرده اند. يا
مشاهده مي شود در حاليكه در يك منطقه شهرداري سعي در از ميان برداشتن
موانع و حتي ايجاد خطوط ويژه نابينايان دارند در منطقه ديگر شهرداري در
پياده روها و يا ورودي پاركها موانعي ايجاد مي شود.
بخاطر دارم به هنگام تصدي جناب آقاي
ارگانی
در حوزه معاونت امور
اجتماعي شهرداري تهران در سال 80 ، ايشان قول دادند كه خطوط ويژه
نابينايان و نيز چراغهاي راهنمائي ويژه آنان را در خيابانهاي اطراف مراكز
نابينايان كه فهرست آنها را هم در اختيارشان گذارديم ، ايجاد و نصب
نمايند كه خب چنين نشد و اخيرأ از طريق وبلاگ “
مادر يك روشندل”
به عكسهايي نگاه مي كردم كه از پياده روهاي اطراف تنها مهدكودك نابينايان
برداشته بودند كه شهرداري 8 ماه است آنرا براي ايجاد خط ويژه كنده است و
نيمه كاره رها كردن آن خطرات و مشكلاتي را براي نابينايان ايجاد كرده
است.
معلولان هنوز به مترو دسترسي ندارند ، وسايل نقليه عمومي همچون تاكسي،
اتوبوس و ميني بوسها عملأ براي آنان غيرقابل استفاده است. بسياري از
ساختمانهاي اداري و مراكز خريد، بانكها ، دانشگاهها و
…
حتي بسياري از ساختمانهاي جديدالتأسيس سطح شيب دار مخصوص ندارند و يا پله
هاي متعددي در مقابل درب ورودي دسترسي معلولان به مراكز فوق را محدود
كرده اند. صدا و سيما به رسالت خود در زمينه در اختيار قرار دادن
اطلاعات در اين زمينه كمتر عمل كرده و مي كند و در يك كلام همه ماده 193
قانون برنامه سوم و آئين نامه اجرائي آن را فراموش كرده اند و به نظر مي
رسد همچون بسياري از قوانين ديگر اصولأ ضمانت اجرائي قانون يا وجود ندارد
و يا به وظيفه خود عمل نمي كنند و انجمن ها و جوامع معلولين هم كه هنوز
به صدا در نيامده اند !
در چنين شرايطي انتظار مي رود شوراي شهر تهران و بويژه شهردار محترم نسبت
به اين پديده ، جديت بيشتري را از خود نشان دهند و با ابلاغ يك
دستورالعمل ويژه به همه زير مجموعه شهرداري موجبات انجام اين وظيفه را
فراهم آورد.
